سخنی چند درباره فولکلور کودکان افغانستان

ادبیات شفاهی کودکان یکی از قدیمی ترین بخش های فولکلور است که برای تربیت همه جانبه آن ها اهمیت مهم علمی و عملی دارد. در افغانستان، به خصوص در نواحی دوردست آن، هنوز هم کودکان از طریق آثار ادبی شفاهی مردمی با حوادث خوب یا زشت و با واقعیات مختلف زندگی آشنا می شوند. در روستاهای افغانستان کودکان از بزرگ سالان سرود و ترانه ها را می آموزند و هنگام بازی و تفریح زمزمه می کنند. لَلوی (لالایی) مادران یکی از همان سروده های مؤثر و جذاب و پرمحبت است. تاکنون درباره فولکلور کودکان افغانستان رساله مستقل علمی و همه جانبه تدوین نشده است. شاید هم چنین اثری وجود داشته باشد؛ ولی نگارندۀ این مقاله در بررسی تمام مجلات و کتاب های چاپ افغانستان و به زبان دری، به جز موارد فولکلوری و چند مقاله راجع به سرود های کودکان که در مجلات فرهنگ مردم، کابل، آریانا و ادب که به چاپ رسیده اند، چیزی دیگر نیافت. بنابراین به نظر می آید فولکلور کودکان افغانستان با تمام خصوصیات و ویژگی های عامش تا به امروز چنان که باید و شاید، جمع آوری نشده است؛ ازهمین رو، پیش از بررسی و پژوهش در این باره باید از ولایات و دهات افغانستان متن های مربوط به بازی ها، رسم و آیین ها و طرز اجرای آن ها جمع آوری و نشر شود تا بر اساس آن ها رساله علمی تألیف گردد.